"شاه مرده است، ایران زنده است و می ماند."
من نفس و احساسم با حضور تاریخی و فرهنگی و اجتماعی آن مردمی گره خوردهاست که استبداد شاهی در تمام طول تاریخ بند از بند شان گسسته است
شما وطن پرستان دروغین چند چهره را چه مدعای مردم دوستی و ایران دوستی ست.
شما امروز سینه چاک می دهید که من "خلیج فارس" را نمی خواهم. من نه تنها خلیج فارس را که تمام ایران را خوانده ام و می خوانم.
شاه مرده است. به خاک سپرده شده است. ایران اما مانده است. زنده است و می ماند.
تاریخ در گذر از دیروز به امروز رسیده است و رو به سوی آینده ای دارد که ما را در لحظۀ ی اکنونی مان به ثبت می رساند تا باز ماندگان ما در روزگاران متعلق به خود ما را قضاوت بنشینند, درست به همین گونه که ما امروز شهادت می دهیم که : مرگ شاه را به چشم خویش دیده ایم. دید ه ام که او نه در خاکی که متعلق به او نبود, بلکه در جائی از این جهان به خاک سپرده شده است. یادش اما هست. این تاریخ است که به ما می گوید: او روزگاری داشت و حال دیگر آن روزگار نیست. به این معنا که دروان سپری شده دیگر قادر به باز گشت نیست.
نه امکانات تاریخی اکنونی رو به گذشته دارد و نه هیچ ذهینیتی « مگر اذهان غیر متعادل » می پذیرد که به باز سازی ذات تغیر یافته ی شرایطی بپردازد که « گذشته » را به دوره ای سپری شده مبدل ساخته است.
درک این مسئله چندان دشوار نیست, اگر تاریخ نه روایت پر جلال و جبروت شاهان که « پیشرفت آگاهی از آزادی » تعبیر شود. با چنین تعبیری ست که پیشرفت ما به سمت آگاهی ضرورت به خاک سپری چیزی کهنه را الزامی می سازد. نظام شاهی شیوه ی کهنه ای بود که می بایست محو شود. امحای آن نظام حکم تاریخ بود. شاه به مثابه ی سمبل آن, نظام در انقلابی بزرگ فرو افتاد - یعنی در واقع نظام شاهی با به خاک سپاری سمبل اش به خاک سپرده شد. ایران اما مانده است. خاکی که زادگاه همه ی ملت های در آن است با ملت هایش مانده است و جملگی در بطن آن آب و خاک است که مردم ایران را به تعریف در می آورند. ایران میراث تاریخی مردم آن است که از نیایشان بر جای مانده است. مردم اما نه با شاه به تعریف در می آیند و نه با پرچم و نه با نام و نشان و نژادی یکتا و یگانه. پس و باید آن مردم را با نام و نشان و نژاد و ملیت و قومیتشان که- گوناگون اند, ناهمسان اند, نا هم شکل اند, و در یک کلام نا هم طبقه اند به رسمیت شناخت و پذیرفت که آن مردم اند که فرهنگ, زبان, آداب و رسوم و تمدن خویش را هم می سازند و هم ازآن پاسداری می کنند و هم در جهت تکامل و با روری آن, از آنچه که آفریده اند بر می گذرد ند تا بر غنای آن بیفزایند. شعر و ترانه و موسیقی و هر آنجه که با هنر تعریف می شود معقوله های فرهنگ اند که ساخته می شوند تا هم زیبائی را معنا کنند و هم وجهد و شادی و رنج و تاثرات انسانی را بر انگیزانند و هم با نمود خود نقشی از ایده آل های بشری به دست دهند. پذیرفتنی ست اگر بگوئیم کار هنر فرا روی از موقعیت خویش است, زیرا که مثل هر مقوله ی دیگری می بایست از محدوده ی زمانی و مکانی خود بر گذرد تا از خمودی و خواب به گردونه ی تکرار در خود دچار نگردد. و هنر مند اگر از ذهنیت خود و هم از شکل کار خود برنگذرد بر مرگ خویش در تکرار بیهوده ی کار دیروزین خود صحه گذاسته است.
هنرمند, هنرش و تاثرات ذهنی اش را از فرهنگ زمانه اش و مردم اش می گیرد. فرهنگ زاده ی کار و تلاش و رنج انسانی ست . هنرمند زبان انتقال آن فرآورده های حضور انسان است . او امیال و آرزوها و تمناهای مردم اش را, آینه در دست به جهان نشان می دهد تا سهمی از تلاش بی وقفه ی همگانی را برای ایجاد شرایط انسانی تر ادا کرده باشد. او در تلاش وادای سهم از دیگران نیز می آموزد تا از خود و موقعیت ذهنی اش بگذرد و به شایستگی بیشتری برای انسان دست یابذ.
هنر مند اگر انسانی بیندیشد, از جغرافیای آب و خاک و وطن در می گذرد تا تمام جهان را وطن خویش بشناسد.
تفاوت نگاه هنرمند و آنکه بر خاکی احساس مالکیت در همین جاست.
ایران زادگاه من است. سرزمین اش را دوست می دارم , دوست دارم نه به خاطر زمین و آب وهوایش به خاطر مردم و فرهنگش, به خاطر حضور همیشه ی تحول پذیری و باروری ذهن و زبان و اندیشه ی مردمانش. والبته که براین باور نیز هستم که هیچ آب و خاکی بی حضور انسان به پسیزی نمی ارزد.
من نفس و احساسم با حضور تاریخی و فرهنگی و اجتماعی آن مردمی گره خورده است که استبداد شاهی در تمام طول تاریخ بند از بند شان گسسته است و لحظه ای از ستم کاری در حق شان فرو گذری نکرده اشت. من درد و شادی و رنج و زیبایی شان در طول بیش از سی سال فعالیت هنری ام فریاد کرده ام و با آن مردم هم آواز بوده ام و هم اکنون نیز هستم . اما شما وطن پرستان دروغین چند چهره را چه مدعای مردم دوستی و ایران دوستی ست . شما امروز سینه چاک می دهید که من « خلیج فارس » را نمی خواهم. من نه تنها خلیج فارس را که تمام ایران را خوانده ام و می خوانم. شما دروغ می گوئید که خلیج فارس را دوست می دارید, زیرا که دوست داشتن شما در گذشته ی شاهنشاهی تان چپاول و غارت منابع نفت و گاز و ذخایر دریائی آن توسط بیگانگان و اربابان آن نظام به همراه داشت و دوست داشتن امروز تان سکوت تایید آمیز وحی تحریک کننده ی شما را به منظور نظامی کردن خلیج فارس توسط ناوگان دریایی و سربازان و نیروهای مسلح امریکا, انگلیس و همه ی کشورهای سرکوب گر وجنگ طلبی ست که منافع خود را با حضور نظامی در آب های خلیج فارس می بینند. چگونه است که نه وطن پرستی دیروز تان و نه « خلیج » دوستی امروزتان هرگز متوجه اشغال نظامی و حضور بیگانگان در آن منطقه از خاک این جهان نیست؟ راستی شما جان و مال و حضور تاریخی و اجتماعی مردمان خلیج فارس برایتان مهم است یا صرف تعریف جغرافیایی آن؟ راستی شما به چه نوع اخلاقی پای بندید؟ آیا در اخلاق شما انسان های خلیج فارس خق حیات آزادانه و انتخاب آگاهانه ی سر نوشت خویش را ندارند؟ اگردارند چگونه است که کمترین آنگیزه ی انسان خواهی تان در برابر تجاوزات بیگانگان به حق حیات آن مردم بر انگیخته نمی شود؟ تا حداقل این گونه وانمود شود که از جانب شما نیز حضور نظامیان و سرکوبگران امریکایی و انگلسی در آب های خلیج فارس محکوم است.
شما دروغ می گوئید ! وطن خواهی تان با خاندان از قدرت افتاده ی پهلوی مترادف است.
شما با این جنجال می خواهید وانمود کنید که باخاندان پهلوی ست که علاقه به آب و خاک و تبع آن علاقه به خلیج فارس , معنا می دهد. اما باور کنید که نه تنها خلیج فارس , بلکه سراسر آن خاک, خاک ایران هیچ ربطی به هیچ یک از افراد خاندان پهلوی نداشته و ندارد. زیرا که علاقه مندی این جماعت به خاک ایران تنها و تنها از زاویه قطر کیف پول شان و حیف و میل های بی حساب و کتاب شان خلاصه می شود. آقایان و خانمها وطن پرست فرصت طلب! مردم ایران در یک انقلاب بزرگ, در سال ۵۷ - نظام شاهی را از اریکه ی قدرت به زیر کشیدند. متاسفانه بدیل آن, آرزوهای آن انقلاب را بر آورده نساخت . این نیز چون آن بر مردم ایران ستم روا داشت و فریاد های آزادی خواهی را در گلو کشت. اینان نیز چون آقایان تعلفات شان هیچ ربطی به تاریخ , فرهنگ و ذهنیت بار آور و هوشمند مردم ایران ندارد. مردم ایران در گذرتاریخ خوب آموخته اند که چگونه تاریخ خود و آیندگان را بنویسند. آن مردم این نظام را نیز از اریکه قدرت به زیر خواهند کشید. ولابد اینان نیز چون شما امثال من را در آینده, بی وطن خطاب خواهند کرد, زیرا که من در این زمان نیز همصدا, هم گام و هم آواز در دردها و رنج ها , شادیها و شورمندی های مردمم بوده ام و هستم.
آقایان و خانمها های وطن پرست فرصت طلب ! باور کنید: شاه مرده است. به خاک سپرده شده است.
ایران اما مانده است. زنده است ومی ماند.
با احترام به پیشگاه مردم ایران- ابراهیم حامدی! - ابی
Febraurari 6 2003
آفرین!!
سلام دوست من وبلاگ باحالی داری. به منم سری بزن خوشحال می شم.
از ابی خوشم می اومد حال دیگه خیلی خوشم میاد .....
ایران زنده است ومی ماند.
پیشرفت...........افرین
سلام دوست خوب...من از ابی خوشم نمیاد ولی با بعضی از آهنگاش خاطره های به یادموندنی دارم....
جذابیت داشت!
حیف که ازش خوشم نمیاد!( مقادیر زیادی چشمک)
ابی صدای ماندگار ایران است و همچنین آقای صدا و افتخار ایران زمین
سلام آرش . منم ابی رو خیلی دوس دارم . دستت درد نکنه
سلام آرشی ... اون عکسی که با ابی انداختی رو می ذاشتی تو وبلاگت دیگه ... راستو هتل بوستون روتانا بود ؟
راستی آرش عکس خودتو بذار دیگه ... بابا دونستیم خوشگلی ....
بابا آدم اینقدر از خود مرسی ندیده بیدیم !!!!!
سلام...همه وبلاگت رو از اول تا آخر خوندم...خوشم اومد!!!صفحه نظرات بالایی باز نشد اینجا میذارم...به نتایج به درد بخوری رسیدی!!!!آفرین!!همینه!باید این ریختی بود تا...راستی توی پستای قبلی نوشته بودی قراره مسبابقه بذاری و ...چی شد پس؟؟؟؟بای فعلا